Michelle Faaij: van impressie naar expressie

	Michelle Faaij over de totstandkoming van “Elin”. (klik op een foto voor een vergroting)
	Helaas is mijn kleindochter Elin van 3,5 nog te jong om model te staan. Die tijd komt, hopelijk, nog! Dus heb ik dit schilderij vanaf een foto gemaakt en haar op sommige momenten gevraagd om er naast te staan, zodat ik snel kon kijken of er nog altijd de sfeer in kwam die ik pakken wou. Ik werk niet met een projector, dat is voor mij zoiets als “vloeken in de kerk”.
	Tijdens het schilderen van de kleinere schilderijen van Elin heb ik met mijn telefoon een foto gemaakt van een tegelmuur die ik gebruiken wilde als achtergrond. Het spreekt voor zich dat ik niet met de lineaal gewerkt heb, alles gaat uit de hand. Achteraf wordt er wel met een lat gecontroleerd.
	Met enige regelmaat bekruipt me het gevoel dat ik op dit moment ook zou kunnen stoppen. Omdat het schilderij zo ook al iets doet. Maar het is ook wel een dingetje van deze tijd. Ik vind het niet bevredigend, het is niet mijn manier van werken.
	Hier begint de tegelwand zijn kleur te krijgen. Het is nog wat rommelig. De schaduwen zijn er in gezet. Voegen schilderen op het doek is bewerkelijker dan tegels voegen in het echt!

	De tegelwand wordt rustiger en de beentjes krijgen hun kleur en schaduwen.
	Tijdens het werken maak ik steeds foto’s met mijn telefoon. Zo kan ik tussen door kijken wat ik heb gedaan. Naar een foto kijken geeft meer afstand dan naar het werk zelf kijken. Ik zie sneller en makkelijker wat ik doen moet. En na heel wat uren werken komt het schilderij “Elin” tot een einde!